Dywersja!

„A ja nie, po prostu nie, mnie się to nie podoba…” – śpiewano niegdyś w popularnym musicalu „Metro”. Odniosę te słowa do tych wszystkich śmiesznych postanowień noworocznych. (Już widzę jak za dywersję w myślach chłosta mnie Holigoli, taak lubisz to maleńka, ale bądźmy już poważni). Otóż nie rozumiem dlaczego ze względu na jeden dzień w roku mam w ogóle robić jakieś postanowienia. Co z tego, że będzie nowy rok. Niby dlaczego motorem zmian ma być data w kalendarzu. Tak poza tym nienawidzę Sylwestra i wbrew Waszym podejrzeniom nie dlatego, że spędzam go sama. Nie jestem tego dnia ubrana w piżamę w misie, nie trzymam flaszki w ręce, śpiewając „Znowu w życiu mi nie wyszło”.

Chodzi o to, że ja nienawidzę przymusu, a właśnie w Sylwestra czuję „odgórny nakaz” bawienia się dobrze, sypania dowcipami, bycia w świetnym humorze. Kurde, a może akurat tego dnia będę „nie w sosie” i jedyne co będę czuć to chęć wybicia połowy populacji. To całe sylwestrowe szaleństwo mnie nie przekonuje, podobnie jak zabawa na pokaz.

Wracając jednak do „daty, która zmienia wszystko”, uważam, że napędzać do małych, czy większych życiowych rewolucji nie powinna być cyferka 31. Zmieniam coś, gdy się po prostu duszę, gdy wiem, że taki układ już mi nie pasuje, kiedy robi się „do dupy”. Motorem zmian, które wprowadzam w swoim krótkim, szalonym życiu jest, banalnie mówiąc, chęć bycia szczęśliwą. Jasne, że nie jest łatwo, że to nie zachodzi szybko itd. Tylko nigdy nie czekam na „ten magiczny moment”, bo wiele razy los pokazał mi, że nie warto czekać.

Jeden z popularnych w Polsce pisarzy, napisał”

„Planuj śmiało! Wybiegaj myślami
W przyszłość. Nie oglądaj się za siebie.
Nigdy nie wiesz, co będzie za następnym
Zakrętem. Wszak może być koniec”

Dlatego, nie czekam do Sylwestra

Alcatraz