Dwie wersje poranka

Poranek - wersja pierwsza:
6:30

Dryń-dryń!!! Wreszcie dzwoni ukochany budzik! Nareszcie mogę wstać i ruszyć do boju! Zmierzyć się z kolejnym pięknym dniem. Wyskakuję na równe nogi (specjalnie, żeby czasami nie opuścić łóżka lewą nogą).  Biegnę nakarmić moje ukochane kotki, które łaszą się do mnie w podzięce. Krótka gimnastyka i zestaw ćwiczeń poprawiających muskulaturę mięśni brzucha. Zimny, orzeźwiający prysznic też jest zbawieniem. A teraz śniadanko. Lubię wymyślać i kuchcić, jedną kromkę zjem z odtłuszczonym serkiem, drugą z chudą wędlinką. Do tego oczywiście zielona herbata. Już nie mogę się doczekać na myśl o mojej ulubionej części poranku - ubieranie się! Podbiegam do mojej ogromnej garderoby, nie będę jednak teraz szykować sobie stroju. Przezornie zrobiłam to już wczoraj. Teraz tylko pozostaje mi tylko zrobić sobie make-up. Boże, jaką ja mam piękną, alabastrową cerę. Wklepię jeszcze krem pod oczy, mam mnóstwo czasu. Jestem prawie gotowa, poprawiam włosy. Zostało mi jeszcze kilka minut, pogłaszczę moje kochane koty. Ach, życie jest takie piękne. A poranki to prawdziwa kwintesencja piękna...



Poranek - wersja druga:
6:30
Dryń-dryń!!! Dzwoni budzik. Ja pierdolę, już?! Dopiero poszłam spać. Odkładam chwilowo wstawanie z ciepłego łóżka. Jeszcze dziesięć minut. Ostatecznie wyczołguję się z łóżka o 7. Nienawidzę swojego życia. Powolnie dochodzę do łazienki. W lustrze patrzę na swoje odbicie wzbudzające litość. A miałam zrobić gimnastykę i zestaw ćwiczeń poprawiających muskulaturę mięśni brzucha. No trudno, jutro. Wchodzę pod ciepły prysznic. Oczywiście zapominam o bożym świecie i wyskakuję z niego zdenerwowana uciekającym czasem. Nie mam czasu na śniadanie. Wyciągam z pudełka na płatki, trzy czekoladowe chrupki. Popijam zimnym mlekiem (prosto z butelki! mamo, wiem, że nie tak mnie wychowałaś!). Podbiegam do szafy. Cudownie! Miałam wczoraj wyprasować koszulę. Wciskam się w jeansy i tshirt - wyglądam, jak niewygląd. Makijaż i tak nic nie poprawi w tej sytuacji. Pakuję kosmetyki do torebki. Gdzie jest moja torebka? O włosach nawet wspominać nie będę. Fryzurę tę określiłabym mianem "Czarnobyl". Już jestem spóźniona, a koty jeszcze miauczą, bo są głodne. Wredne pchlary, wiecznie z nimi problem.
Moje życie jest straszne. Ja jestem straszna. Nienawidzę poniedziałków. I poranków też!

Jak się zapewne domyślacie, jedna z wersji poranka jest literacką fikcją. A jak wygląda Wasz poranek?
Pozdrawiam,
Holigoli