Czasami, jak dziwka

Kiedy mój facet martwi się, że jest strasznym pantoflarzem i że kumple się będą z niego nabijać, jak jeszcze raz pójdzie ze mną na melodramat do kina, tłumaczę mu ze stoickim spokojem "Kochanie, każdy prawdziwy mężczyzna jest w pewnym stopniu pantoflarzem, tak samo, jak każda prawdziwa kobieta jest trochę dziwką". On wtedy uspokaja się. Patrzy na mnie z uwielbieniem i wiem, że czeka, aż przepotworzę się w dziwkę. Jego osobistą dziwkę, oczywiście. Bo o żadnym puszczaniu się na boki nie ma mowy.
Tak naprawdę, ja nie czuję się ani trochę dziwką. Nie czuję też, żeby mój partner był pantoflarzem. Wiem jednak, że faceta można urobić słowem, jak plastelinową figurkę palcami.
Bo jak mówię facetowi, że czuję się dziś wyjątkowo ładna, on widzi we mnie miss universe. Ale jak mu powiem, że odkładam kasę na operację nosa, to jest prawie pewne, że pewnej nocy on powie mi do uszka "może ta operacja, to nie jest taki głupi pomysł...". Jak powiem facetowi, że nasza wspólna koleżanka Magda ma nogi do sufitu, przy następnej okazji, on zeskanuje oczami nogi rzeczonej Magdy, zanim ona pojawi się dobrze w drzwiach. Jeśli mu wyznam, że mam cellulit na nogach, na urodziny dostanę krem antycellulitowy.
Zasada jest prosta - facet nie widzi, dopóki nie zostanie mu powiedziane. Kobiety dziwią się, że faceci żyją wśród porozrzucanych skarpetek. Żyją, bo o nich nie wiedzą. Trzeba im powiedzieć "skarpetki zostały porozrzucane". Wówczas facet rozgląda się dookoła i stwierdza "skarpetki są rozrzucone". I ewentualnie je zbiera.
Facet nie rozumie, co dzieje się w głowie kobiety. To jest dla niego temat niepojęty. On nie wie, co ona przeżywa, gdy on siedzi do rana z kumplami w knajpie i nie odbiera telefonu. A kobieta myśli w ten sposób: on siedzi w knajpie -> nie ma czasu odebrać -> dobrze się bawi -> poznał kogoś -> pewnie jakąś kobietę -> pewnie jest ładniejsza ode mnie -> i chudsza! -> gadają sobie -> on patrzy jej w cycki -> pewnie ma duże cycki -> tak jak Ewa -> ciekawe, czy Ewa zrobiła sobie tę operację powiększenia -> dlaczego on nie odbiera? -> zjadłabym ciastko -> on na bank mnie właśnie zdradza -> w lodówce są lody czekoladowe -> pewnie poszli do niej -> jeśli mnie zdradza, mam nadzieję, że ona ma kiłę -> litr lodów może nie wystarczyć -> mogłam go nie puścić do tej knajpy -> zadzwonię do mamy -> jutro rano lepiej -> zadzwonię do niego -> lody z chipsami smakują dziwnie, ale dobrze -> dalej nie odbiera -> to koniec z nami -> mama mówiła, że on nie jest mnie wart -> zacznę wszystko od początku -> zapiszę się na boks -> a jutro pójdę biegać -> dlaczego on mi to zrobił?! -> było nam razem tak dobrze -> nienawidzę go -> już za nim tęsknię!!! -> zadzwonię ostatni raz -> nie mogę znaleźć telefonu -> chcę mi się spać...
Kobiety dużo myślą. Faceci tego nie rozumieją. Mój facet też nie. Jak skaczę z tematu sosu bolońskiego na sytuację w Sudanie, ma grymas na twarzy, jakbym go lała. On wie, że ja nim manipuluję i potrafię wmówić mu takie rzeczy, że sam Panbóg by tego nie ogarnął. Ja wiem, że dzięki temu mam nad nim władzę. To uczucie sprawia, że czasami, tylko czasami czuję się podle. Niemal, jak dziwka.

Holigoli