Rzygam tą mentalnością

Kiedyś usłyszałam, że ponoć kobiety trzeba podzielić na dwa gatunki, te które na ulicy oglądają się za dzieciakami i te, które za psiakami. Nigdy nie należałam do tych, które roztkliwiały się nad każdym berbeciem, nad kształtem oczka, pulchną rączką, kręconymi włoskami. Dziecko to dziecko, po prostu sobie jest. Nie miałam i nadal nie mam potrzeby udawania cioci, gdy ktoś wleci do pracy z „maludą” i zajmowania jej czymkolwiek.

Już słyszę, te głosy jaka jestem wyrodna, nie mam instynktu, nie powinnam mieć dzieci. Wiecie co – ble ble ble, mam to gdzieś, bo mam prawo mówić co czuję. I nie będę udawać, że zostałam stworzona do rodzenia. Zawsze dziwiło mnie określenie typu „lubię dzieci”. Że co przepraszam, a znasz wszystkie na świecie? To tak samo jakby powiedzieć „lubię ludzi”. Otóż ja nie lubię wszystkich dzieci. Nie cierpię tych kopiących moje krzesło, gdy piję kawę w kawiarni, albo biegających między stolikami jak szalone. Zupełnie jakby ktoś wsadził im korbkę w tyłek i nigdy nie przestał kręcić. Nie lubię małych snobów, które choć ledwo sięgają do stołu, traktują ciebie jak potencjalnego „dawacza wszystkiego”, bo im się należy. Mogłabym udusić gówniarzy, którzy dręczyli kota pod moim oknem, do czasu aż nie ochrzaniłam ich i nie wezwałam kogo trzeba. Żałuję, że nie miałam wiatrówki. Gardzę małymi sadystami, którzy wyżywają się na swoich niepełnosprawnych kolegach. Tak więc, nie wszystkie dzieci są fajne.

Jako nastolatka sądziłam, że nie chce nigdy bachora, bo pieluchy, kupy, „end of life”. I najważniejsze, co wydawało mi się szalenie nie do zrealizowania – trzeba być odpowiedzialnym. Tak było...do czasu, aż na świecie nie pojawiła się moja siostrzenica, która jest najmądrzejszą małą dziewczynką jaką znam. Duża w tym zasługa jej rodziców, bo odpowiadają na jej pytania, nie mówiąc, że nie mają czasu. Na prośbę „pobaw się ze mną”, nie reagują zamykaniem drzwi od jej pokoju, co widziałam w innych domach (o zgrozo). Nie wbijają jej na chama w obrzydliwie wściekłe różowe ciuchy i nie kupują na siłę lalek. Tak więc mała przepada za czytaniem książeczek, pluska się w kałuży, rozróżnia modele motocykli i chce zostać „strażaczką”, bo najbardziej lubi strażaka Sama. Nikt jej nie każe, po prostu tym się interesuje. Jeżeli kiedyś będę chciała mieć dziecko, myślę, że tak właśnie postaram się je wychowywać. Właśnie, jeżeli...

Dlaczego w tym chorym kraju nadal panuje myślenie rodem ze średniowiecza. Ostatnio zaczepiła mnie sąsiadka, której pomogłam nieść zakupy. Potem tylko tego żałowałam. Usłyszałam, że powinnam się „zainteresować sobą”, bo już czas. Tłumacząc: znajdź faceta i urodź dziecko. Do jasnej cholery! Czy tylko na tym polega rola kobiety? Czy ważniejszy od mojego mózgu jest kanał rodny? To, że mam kilka fakultetów i pracę, w której się spełniam nie ma znaczenia? Czy w Polsce każdy musi żyć według tego samego schematu? Idąc tym tropem dalej, lepiej być matką byle jaką i wyrodną niż żadną? To przerażające. „Matka Polka” zrobiła wam wodę z mózgów. Coraz częściej rzygam tą mentalnością.

Alcatraz